درس دهم

کلیسا یعنی تمام کسانی که نجات خداوند را دریافت کرده اند. کلیسا یعنی ما.

چنانچه بگوییم "ما به کلیسا نیازی نداریم"، مثل این می ماند که بگوییم "ما به هیچ فرد مسیحی دیگری نیاز نداریم، و درواقع اصلا نیازی نداریم که مسیحی باشیم".

ما خانواده ی خدا هستیم. عضو این خانواده بودن، به ما این امکان را می دهد که یک زندگی مسیحی داشته باشیم. ما به یکدیگر نیاز داریم. زیرا بدون یکدیگر، خانواده ای در کار نخواهد بود. بدون حمایت و محبت یکدیگر، این خانواده از هم فرو می پاشد. خدا ما را آفریده تا در او حیات داشته باشیم. اگر بدون مشارکت با دیگران زندگی کنیم، اصلا حیاتی در کار نخواهد بود.

همچون ذغالی که از آتش بیرون آورده شد، ما نیز اگر تنها بمانیم، حرارت خود را از دست خواهیم داد. اما با بودن در کنار ایماندارانی که در قلبشان آتش عشق خداوند روشن است، آتش درون ما نیز شعله ورتر می گردد.

همچنین کتاب مقدس به ما توصیه می کند که از دیدار یکدیگر غافل نشویم. چنانچه به طور پیوسته با دیگر ایمانداران ملاقات نکنید، با یکدیگر دعا نکنید، کلام نخوانید، و یکدیگر را در داشتن یک زندگی مسیحی یاری ندهید، در نهایت از خدا دور خواهید شد. انجام این کارها به همراه دیگر ایمانداران، موجب رشد ما گشته، و به ما امید و دلگرمی می بخشد.

ما از سر اجبار با یکدیگر مشارکت نمی کنیم. ما مشارکت می کنیم زیرا با هم بودن ما، موهبتی از جانب خداست. این به آن معنا نیست که ما باید در منزل دوستان ایماندار خود با یکدیگر ملاقات کنیم. اگرچه این امری پسندیده و نیکوست، اما ما به چیزی فراتر از آن نیاز داریم.

حال ما دقیقا به چه چیزی نیاز داریم؟

چیزی که ما به آن نیاز داریم، محبت کردن دوستان، احساس مسئولیت پذیری، داشتن تعلیماتی جامع، اقتداری کتاب مقدسی، و فرصتی برای هدایت کردن دیگران به سوی مسیح می باشد.

چیزی که ما به آن نیاز داریم، زندگی کردن تحت اقتدار رهبران و شبانانیست که پس از اثبات وفاداریشان به خداوند، بواسطه ی سبک زندگی خود، و شناخت حقیقی خدا و کلام او، این جایگاه را به دست آورده اند. چنانچه ما تحت اقتدار معلمینی شایسته، که مطابق با موعظه های خود زندگی می کنند قرار نگیریم، ایمان ما به خداوند به سمت و سویی خواهد رفت، که بر خلاف خواست و اراده ی اوست.

اکثر مردم دوست ندارند که در مورد سبک زندگی خود به دیگران پاسخگو باشند. اینکه زندگی ما مورد قضاوت قرار گیرد، و به ما گفته شود که مرتکب خطا شده ایم و نیاز به تغییر داریم، به هیچ وجه برای ما خوشایند نخواهد بود. اما چنانچه درمورد اشتباهاتمان پاسخگو نباشیم، آن اشتباهات آنقدر بزرگ خواهند شد که منفجر شده، و به دیگران نیز صدمه خواهند زد.

با عضویت در یک کلیسا، و قرار گرفتن تحت اقتدار شبانانی که مطابق با کلام خدا رفتار می کنند، خود را در موقعیت پاسخگویی قرار خواهیم داد.

اقتدار شبانانی شایسته، همچنین ما را از افرادی که قصد سوء استفاده از دیگران را دارند، محافظت می کند. در این صورت، چنانچه مورد بدرفتاری قرار بگیریم، کسانی را داریم که برای کمک گرفتن نزد آنها برویم. گاهی ما به افرادی نیاز داریم که ما را حمایت کنند.

در نهایت، عضویت در کلیسا به ما این امکان را می دهد که راهی برای هدایت دیگر انسان ها به سوی مسیح پیدا کنیم. نباید این موضوع را فراموش کنیم که خدا پس از نجات ما، از ما خواست تا او را به دیگر انسانها نیز معرفی کنیم.

بشارت دادن در خارج از چهارچوب کلیسا نیز امکان پذیر است؛ اما شاگردسازی، یک پروسه ی دراز مدت است. همچنین این کار باید تحت نظارت رهبران و شبانان کلیسا صورت گیرد. تا در صورت لزوم، آنها مانع از هدایت نادرست افراد توسط ما، و یا گمراه شدن آنها شوند.

چگونه یک جامعه ی ایمانی بیابیم؟ ابتدا، یاری خداوند را بطلبید. سپس شروع به تحقیق کنید. به افرادی که زندگی پاک و سرشار از محبتی دارند توجه کنید، و ببینید که در کدام کلیسا عضویت دارند. شروع به بازدید از کلیساها کنید. به دنبال کلیسایی باشید که اعضای آن خوش برخورد، اصیل، و با محبت هستند. رهبران و شبانانی را پیدا کنید که به تعلیمات کتاب مقدس ایمان داشته باشند، و هرگز به کلام خدا شک نکنند. همچنین اطمینان حاصل کنید که آنها مطابق با چیزی که می گویند به آن ایمان دارند، زندگی می کنند. در غیر این صورت، ایمان آنها حقیقی نیست.

آیا در تمام کلیساها مردم یکدیگر را محبت و خدمت می کنند؟ آیا همه ی آنها به کلام خدا عشق می ورزند و یکدیگر را در داشتن یک زندگی ایمانی، یاری می رسانند؟ هیچ انسانی کامل نیست! اما شما می توانید تفاوت بین افرادی که اهمیت چندانی به سازگار بودن زندگی خود با کلام خدا نمی دهند، و افرادی که از خطاهای خود احساس ندامت می کنند را تشخیص دهید.

کافیست از خودتان این سوال را بپرسید: آیا در این کلیسا خداوند مورد پرستش و تکریم قرار می گیرد؟

هیچ کلیسای بی عیب و نقصی وجود ندارد. کافیست یک کلیسای مناسب پیدا کنید، به طور پیوسته در آنجا حضور پیدا کنید، و شکایت نکنید. خودتان سرچشمه ی آن تغییری باشید که می خواهید ببینید. همیشه به دنبال فرصتی برای تشویق خانواده ی ایمانی خود باشید. آنها را خالصانه محبت کنید. با تمام قلب خود آنها را خدمت کنید؛ نه بخاطر اینکه در نظر دیگران انسان خوبی جلوه کنید.

بخاطر داشته باشید که ما انسان هستیم، و به یکدیگر نیاز داریم. از کجا معلوم؟ شاید فردی که باعث رنجش ما می شود، شخصی باشد که خدا آن را در زندگی ما قرار داده تا باعث رشد ما شود. شاید شما در زندگی آن فرد قرار گرفته اید تا با محبت، او را در مسیر رشد در خداوند یاری رسانید. با یکدیگر در صلح زندگی کنید، و در کنار هم نام خدا را جلال دهید. کلیسا یعنی این.